Dames wielerploeg doorstaat Kamp TalentNED

DAG 1

Nadat coach Stefan van Klink de mobiele telefoons had ingenomen, de kampregels had toegelicht (zoals “niet goed = opnieuw”) en de knuffelaap (later omgedoopt tot “Robbie”) voorzien van TalentNED shirt had uitgedeeld (deze moesten de meiden altijd en overal meenemen), werden de toch wel ietwat zenuwachtige meiden één voor één meegenomen om ondervraagd te worden door fysiek trainer Rutger Pelgrom en manager Thomas Waanders op hun skills om met pijn en vermoeidheid om te gaan, hun angsten toe te lichten en hun vermogen om met een gebrek aan slaap om te gaan. Vervolgens moesten de meiden gezamenlijk hun teamwaarden opschrijven. Toen dat klaar was, kon de actie beginnen.

Binnen 11 minuten (“ja het kan dus echt!”) stond iedereen buiten klaar in fietstenue om naar het eerste tussenpunt te verplaatsen. Op de Lemeleberg stond een heerlijke lunch voor de ploeg gepland, die ze geblinddoekt tot zich namen. Opeens smaakt een mango dan als een kiwi en de tonijn bleek toch echt een blik sardientjes te zijn.

Met een goed gevulde maag voor degenen die voor even een smaak en geurpapillen opzij hadden weten te zetten, werd er koers gezet richting Appelscha. Daar aangekomen kregen ze onder leiding van de Jongens van Outdoor een prachtige blauwe overall aan. Dat werd een hele verkleedpartij, want niet binnen de tijd en alles netjes betekent… inderdaad, opnieuw.

In hun gloednieuwe overall mochten de meiden al tijgerend de Bosberg op en af. Deze beasting werd een ware uitputtingsslag, die in het teken stond van het verleggen van een mentale grens. Inmiddels in het pikkedonker, verstomde langzaam maar zeker het gekreun en gesteun. “Gewoon doorgaan” was er ’s ochtends nog gezegd, op de vraag hoe ze om zouden gaan met pijn en vermoeidheid. Niet wetende hoe lang deze beasting nog zou duren, was dat punt inmiddels bereikt. Gewoon doorgaan.

Na de beasting gingen de meiden in een legertruck op weg naar de kampeerplaats. Daar zetten ze binnen no time twee legertenten in elkaar. Aan samenwerkingsvermogen geen gebrek. Nu het avondeten nog. Dat lag op verschillende way points die middels een GPS tracker gevonden konden worden. Zo’n 9,5 kilometer en 2 uur later, waren de blikken met noodrantsoen gevonden. Weer 1,5 uur later brandde er een prachtig vuurtje. Na het gekookte water aan het droogvoedsel toegevoegd te hebben, kon er eindelijk – om 2.30 uur ’s nachts – gegeten worden. Een prachtig moment waarmee dag één werd afgesloten.

DAG 2

Na amper 3 uur slaap werden de meiden gewekt voor dag twee. Na een korte wandeling werd in het Openluchttheater van Appelscha een potje ‘30 seconds’ gespeeld. Vervolgens terug bij de tenten, werd er ontbeten. Toen meldden de Jongens van Outdoor zich weer. Een paar kilometer wandelen, 10 kilometer kanoën, in apenhang langs een touw naar de overkant van het kanaal en geblinddoekt een 8 meter hoge paal in klimmen. Er stond weer genoeg op het programma op dag twee.

Wat wij als staf observeerden was bijzonder. Hoewel ieder individu weleens een dipje had gedurende dit kamp, was de moraal van de groep ongekend. Geen uitdaging was te groot en er werd goed gepresteerd. Dat er niet in een tent maar onder een zeiltje diep in het bos werd overnacht tijdens de tweede nacht, was voor niemand een probleem. De bivak werd met hulp van de Jongens van Outdoor opgezet, waarna er bij het vuur wederom een paar blikken noodrantsoen werden verorberd. Vervolgens kreeg een ieder twee minuten om iets over zichzelf te vertellen. De verbroedering (of misschien beter: “verzustering”) was voelbaar. Wederom een stukje groei als team en als individu.

DAG 3

De derde dag begon wederom vroeg. Om 7:00 uur werden de meiden verwacht op de boerderij van boer Gerben om daar te helpen met het melken van de koeien, het verdelen van de stro over de stal en, jawel, het geven van melk aan een paar pasgeboren kalfjes. “Is het wel de bedoeling dat we dit leuk vinden”, werd er gevraagd. Jazeker, dag drie zou zwaar worden maar was toch ook wel bedoeld om met een aantal leuke activiteiten nog verder naar elkaar toe te groeien.

Na Gerben en zijn vrouw bedankt te hebben voor de verse melk en yoghurt (je kunt je ontbijt tijdens zo’n kamp maar beter op tijd achter de kiezen hebben), ging de hele groep weer op weg naar de Bosbergtoren. Dit keer om van 33 meter hoogte van de toren te abseilen. Iedereen ging de uitdaging aan en kwam vlotjes beneden. Fantastisch!

Daarna stond er een flinke tocht op de mountainbike op het programma en ten slotte werden de meiden geblinddoekt vervoerd naar het Fochteloërveen. Daar begonnen ze aan hun tocht naar hun laatste slaapplaats. Na een legertent en een bivak midden in het bos, behoorde iedere slaapplaats tot de mogelijkheden.

Het veen eenmaal doorkruist kwamen ze aan in Pauperparadijs Veenhuizen, bij één van de vijf gevangenissen. Langzaam begonnen de meiden te beseffen wat hun slaapplaats voor die nacht zou worden. Wederom werden ze geblinddoekt om aansluitend gedropt te worden, dit keer voor de poorten van een andere gevangenis in Veenhuizen. Met een slaapzak en kussen in hun handen kregen ze de opdracht om nog een paar honderd meter rechtdoor te lopen om daar naar hun onderkomen voor die nacht te worden gewezen.

Op dat punt stond Stefan de meiden op te wachten. Voor Hotel Bitter & Zoet wel te verstaan. Na enig ongeloof dat dit de eindstreep van het kamp was, overheerste er een gevoel van trots en … honger. Gelukkig lag er een stapel pizza’s voor hen klaar. Na een warme douche en een nacht in een zacht bed, werd er de volgende ochtend bij het ontbijt volop nagepraat. De ene na de andere anekdote vloog over tafel.

EEN RUGZAK VOL

Na nog een middag in Thialf, waar de schaatsers van TalentNED werden aangemoedigd tijdens het World Cup Kwalificatie Toernooi, zijn de meiden weer afgezet bij de TalentNED Academy in Enschede. Met elkaar én met een rugzak vol waardevolle ervaringen, verlegde grenzen en nooit te vergeten herinneringen werd dit kamp afgesloten. Op naar het nieuwe wielerseizoen, waarin een ieder zal vechten tot de eindstreep. Met en voor elkaar.